واژه نامه

نشانی پروتکل اینترنت (به انگلیسی: Internet Protocol Address) یا به اختصار نشانی آی‌پی (به انگلیسی: IP Address) نشانی عددی است که به هریک از دستگاه‌ها و رایانه‌های متصل به شبکهٔ رایانه‌ای که بر مبنای نمایه TCP/IP (از جمله اینترنت) کار می‌کند، اختصاص داده می‌شوند. پیام‌هایی که دیگر رایانه‌ها برای این رایانه می‌فرستند با این نشانهٔ عددی همراه است و راه‌یاب‌های شبکه آن را مانند «نشانی گیرنده» در نامه‌های پستی تعبیر می‌کنند، تا در نهایت پیام به رابط شبکه رایانه مورد نظر برسد. 🔗نشانی آی‌پی

پروتکل اینترنت نسخه ۴ (به انگلیسی: Internet Protocol version 4) یا به اختصار IPv4، چهارمین بازبینی پروتکل اینترنت (IP) و نخستین نسخه‌ایست که به گستردگی به کارگرفته شد. این نسخه از پروتکل در هستهٔ روش‌های شبکه‌بندی بر پایهٔ استانداردها در اینترنت است. هرچند به کارگیری نسخه ششم پروتکل اینترنت (IPv6) تا تاریخ ۲۰۱۰ آغاز شده‌است، IPv4 پراستفاده‌ترین پروتکل اینترنت است. IPv4 در "RFC 791" ازانتشارات گروه ویژه مهندسی اینترنت(IETF) در سپتامبر ۱۹۸۱ - که جایگزین تعریف قدیمی تر آن در سال ۱۹۸۰ در "RFC 760" شد- تشریح شده‌است. IPv4 پروتکلی بدون اتصال برای استفاده در شبکه‌های راهگزینی بسته لایه پیوند(مانند اترنت) است. این پروتکل بر مبنای مدل بیشترین تلاش برای تحویل کار می‌کند بدین معنی که هیچ تضمینی برای رساندن بسته‌ها به مقصد، پشت سر هم رسیدن و حفظ توالی بسته هاو یا عدم تکراری بودن بسته‌ها ارائه نمی‌دهد. این جنبه‌های مربوط به جامعیت داده‌ها در لایه بالایی یعنی لایه انتقال درنظرگرفته شده‌اند(مانند پروتکل کنترل انتقال (TCP)).🔗پروتکل اینترنت نسخه ۴

پروتکل اینترنت نسخه ۶ (به انگلیسی: Internet Protocol version 6) یا به اختصار IPv6 جدیدترین نسخه پروتکل اینترنت (Internet Protocol) است که ارتباط‌های اینترنتی بر پایه آن شکل می‌گیرد. این نسخه قرار است جای نسخه ۴ این پروتکل (IPv4) را که هم‌اکنون استفاده می‌شود بگیرد. IPv4 از فضای آدرسی ۳۲ بیتی استفاده می‌کند. این فضای اجازهٔ آدرس‌دهی ۲۳۲ یعنی حدود ۴ میلیارد آدرس در اینترنت را می‌دهد. با توجه به این‌که امروزه بسیاری از دستگاه‌ها افزون بر کامپیوترها مانند موبایل‌ها، دوربین‌ها و حتی لوازم خانگی و قاب عکس‌های دیجیتال به اینترنت متصل می‌شوند، این فضا رو به اتمام است و تاکنون با تمهیداتی مانند NAT سعی در جبران این کمبود داشته‌اند. IPv6 اما از فضای آدرس‌دهی ۱۲۸ بیتی استفاده می‌کند که اجازه داشتن ۲۱۲۸ آدرس یگانه را به ما می‌دهد و مشکل فضای آدرسی که هم‌اکنون با آن روبرو هستیم را رفع می‌کند.🔗پروتکل اینترنت نسخه ۶

هو ایز (به انگلیسی: Whois) (به صورت who is خوانده می‌شود و به معنای چه کسی است یا کیست یا کیه است) یک پرس و جوی پروتکلی است که به‌طور گسترده‌ای برای پرس و جوی پایگاه‌های داده کاربران ثبت‌شده یا نمایندگان منابع اینترنت، مانند یک نام دامنه اینترنتی، یک نشانی آی‌پی، یا یک سامانه خودگردان بکار می‌رود. اما همینطور محدوده گسترده‌تری از دیگر داده‌ها نیز بکار می‌روند. پروتکل هو ایز، محتوای پایگاه داده را به ساختاری قابل درک برای انسان، ذخیره‌سازی و ارائه می‌کند. پروتکل هو ایز توسط جامعه اینترنت در اینجا مستندسازی شده‌است.🔗هوئیز

نام میزبان (انگلیسی: Hostname‎) یا نامِ هاست، در شبکه‌های رایانه‌ای، برچسبی است که به دستگاهی متصل به یک شبکه کامپیوتری اختصاص داده شده و برای شناسایی دستگاه در اَشکال مختلف ارتباطات الکترونیکی، مانند شبکه جهانی وب، مورد استفاده قرار می‌گیرد. نام‌های میزبان ممکن است اسامی ساده‌ای باشند، که از یک کلمه یا عبارت واحد تشکیل شده‌اند، یا ممکن است ساختار یافته باشند. در شبکه اینترنت نام‌های میزبان، ممکن است نام دامنه سیستم (DNS) را ضمیمه کرده و از یک برچسب مخصوص میزبان، با استفاده از یک نقطه (دات) از هم جدا شوند، که در این حالت، نام میزبان همان نام دامنه می‌باشد.🔗نام میزبان

پینگ یک نرم افزار مدیریت شبکه رایانه ای است که برای آزمایش دسترسی به یک میزبان در شبکه پروتکل اینترنت (IP) استفاده می شود. این برنامه تقریباً برای همه سیستم عامل هایی که دارای قابلیت شبکه هستند ، از جمله بیشتر نرم افزارهای مدیریت شبکه تعبیه شده ، در دسترس است. پینگ مدت زمان رفت و برگشت پیام های ارسالی از میزبان به رایانه مقصد که به منبع برمیگردند را اندازه گیری می کند. این نام از "اصطلاحات سونار" است که نبض صدا را می فرستد و برای بازگشت گوش می دهد تا اشیا را در زیر آب تشخیص دهد. پینگ با ارسال بسته های درخواست اکو "پروتکل پیام کنترل اینترنت (ICMP)" به میزبان هدف و انتظار برای پاسخ اکو ICMP کار می کند. این برنامه خطاها ، اتلاف بسته ها و خلاصه آماری نتایج را گزارش میدهد ، و به طور معمول شامل حداقل ، حداکثر ، میانگین زمان رفت و برگشت و انحراف معیار میانگین میباشد. گزینه های خط فرمان ابزار پینگ و خروجی آن بین پیاده سازی های متعدد متفاوت است. گزینه ها ممکن است شامل اندازه بار حمل ، تعداد آزمایش ها ، محدودیت هایی برای تعداد هاپ های شبکه ( TTL ) که کاوشگرها عبور می کنند ، فاصله بین درخواست ها و زمان انتظار برای پاسخ باشد. بسیاری از سیستم ها برای تست در شبکه های پروتکل اینترنت نسخه 6 (IPv6) که ICMPv6 را پیاده سازی می کنند ، یک برنامه همراه ping6 ارائه می دهند.🔗پینگ

Classless Inter-Domain Routing (CIDR ) is a method for allocating IP addresses and for IP routing. The Internet Engineering Task Force introduced CIDR in 1993 to replace the previous classful network addressing architecture on the Internet. Its goal was to slow the growth of routing tables on routers across the Internet, and to help slow the rapid exhaustion of IPv4 addresses.IP addresses are described as consisting of two groups of bits in the address: the most significant bits are the network prefix, which identifies a whole network or subnet, and the least significant set forms the host identifier, which specifies a particular interface of a host on that network. This division is used as the basis of traffic routing between IP networks and for address allocation policies. Whereas classful network design for IPv4 sized the network prefix as one or more 8-bit groups, resulting in the blocks of Class A, B, or C addresses, under CIDR address space is allocated to Internet service providers and end users on any address-bit boundary. In IPv6, however, the interface identifier has a fixed size of 64 bits by convention, and smaller subnets...🔗Classless Inter-Domain Routing

شبکه خصوصی در معماری آدرس دهی اینترنت، شبکه خصوصی شبکه‌ای است که از آدرس‌های IP خصوصی استفاده می‌کند که در RFC1918 و RFC4193 آمده‌است. این آدرس‌ها عموماً برای شبکه‌های محلی خانگی، اداری و شرکتی زمانی که آدرس‌های جهانی قانونی نیستند یا برای برنامه‌های مخصوص شبکه در دسترس نمی‌باشند استفاده می‌شود. تحت IPV4 آدرس IP خصوصی در اصل در تلاش برای به تأخیر انداختن پر شدن IPV4 تعریف شدند اما همچنان یکی از ویژگی‌های IPV6 هم هستند. این آدرس‌ها به عنوان خصوصی بخش بندی می‌شوند زیرا آن‌ها به صورت جهانی تعیین نشده‌اند. یعنی این که آن‌ها به هیچ سازمان خاصی اختصاص ندارند و بسته‌هایی که با آن‌ها آدرس دهی شده‌اند نمی‌توانند به اینترنت راه یابند. هر کس می‌تواند بدون این که از یک سازمان ثبت اینترنت منطقه‌ای مجوز بگیرد از آن‌ها استفاده کند. اگر یک همچنین شبکه‌ای نیاز به وصل شدن به اینترنت داشته باشد. باید یا از NAT یا از یک سرور بروکس استفاده کند.🔗شبکه خصوصی

زیر شبکه (به انگلیسی: subnetwork)، زیرشاخه‌ای مشهود از یک IP شبکه است. به شیوه تقسیم یک شبکه به دو یا چند شبکه دیگر زیرشبکه‌بندی (به انگلیسی: Subnetting) می‌گویند. همهٔ رایانه‌های متعلق به یک زیرشبکه با یک نگاشت بیت مشترک و مشخص در آدرس IP داده می‌شوند که باعث می‌شود آدرس IP در طی یک تقسیم معقول به دو ناحیه تبدیل گردد که شامل یک شبکه یا پیشوند مسیریابی و بخش دیگر یا شناسه میزبان می‌باشد که این بخش یک شناسه برای میزبان مخصوص یا رابط شبکه است. پیشوند مسیریابی در تعریف می‌شود که به عنوان بخش اول آدرس در شبکه نوشته می‌شود، در ادامه با یک (/) جدا شده و در انتها با طول بیت پیشوند آورده می‌شود. برای نمونه: ۱۹۲.۱۶۸.۱.۰/۲۴ پیشوند نسخه ۴ پروتکل اینترنت که در شروع شبکه در آدرس داده شده‌است، دارای ۲۴ بیت مختص است؛ و ۸ بیت باقی‌مانده برای آدرس دادن میزبان ذخیره می‌شود. مشخصات آدرس IPv6 2001:db8::/32 با ۲۹۶ آدرس و یک پیشوند مسیریابی ۳۲ بیتی، یک بلوک آدرس بزرگ است. برای IPv4، یک شبکه با ماسک زیرشبکه خودش هم متمایز و شناسایی می‌شود. ماسک زیرشبکه بیت‌مپ است، هنگامی که توسط یک عملیات AND منطقی برای هر آدرس آی‌پی در شبکه به کار گرفته می‌شود محصولش یک پیشوند مسیریابی ست. ماسک‌های زیرشبکه همانند یک آدرس، در نشانه گذاری نقطه و اعشار نیز تعریف می‌شوند. برای مثال: ۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵.۰ یک ماسک شبکه برای پیشوند ۱۹۲.۱۶۸.۱.۰/۲۴ است. هنگامی که پیشوندهای مسیریابیِ آدرس منبع و آدرس مقصد با هم متفاوت باشند، ترافیک بین زیرشبکه‌ها با دروازه‌های ویژه جابه‌جا می‌شود. یک رهیاب مرزهای معقول و فیزیکی بین زیرشبکه‌ها را ایجاد می‌نماید. فواید زیرشبکه‌بندی هر شبکه موجود با هر طرح مستقر متفاوت است. در یک طرح تخصیص آدرس از اینترنت با استفاده از CIDR و در یک ساختار بزرگ، اختصاص فضای کافی برای آدرس لازم و ضروری‌ست. این طرح ممکن است کارآیی مسیریابی را افزایش بدهد، یا هنگامی که زیرشبکه‌ها توسط اشخاص مختلف در یک ساختار بزرگ‌تر به صورت اداری کنترل می‌شوند، در مدیریت شبکه مزایایی داشته باشد. احتمال دارد زیرشبکه‌ها در یک معماری سلسله وار و منطقی مرتب شده باشند. بخش‌بندی فضای آدرس، شبکهٔ سازمان را به یک ساختار درخت مانند مسیریابی بدل می‌کند.🔗زیرشبکه

سرور نام(به انگلیسی: Name server) یک سرور سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری است که در یک شبکه رایانه‌ای برای پاسخگویی به درخواست‌های سرویس دایرکتوری طراحی می‌شود. سرور نام معمولاً اعداد نشانی پروتکل اینترنت را به اسامی قابل خواندن توسط انسان تبدیل می‌کند.🔗سرور نام

تریس روت (به انگلیسی: Traceroute) و tracert فرامین عیب‌یابی شبکه رایانه‌ای هستند که برای ردیابی مسیر حرکت و سنجش تاخیر انتقال بسته‌های شبکه‌ای در شبکه‌ای با پروتکل اینترنت (IP) مورد استفاده قرار می‌گیرند. ابزار تریس روت تقریباً در همه سیستم‌عامل‌های شبه‌یو‌نیکس موجود است. نوع‌های شبیه با قابلیت‌های مشابه هم پیدا می‌شوند از قبیل tracepath در لینوکس‌های مدرن و tracert در سیستم‌عامل مایکروسافت ویندوز. همچنین در سیستم‌عامل‌هایی بر پایه ویندوز NT شما می‌توانید برنامه pathping را مشاهده کنید که همان قابلیت را فراهم آورده است. این فرامین، برای پروتکل اینترنت نسخه ۶ (IPv6) ممکن است با نام‌های traceroute6 و tracert6 نام گذاری شوند.🔗تریس روت

ان‌مپ (به انگلیسی: Nmap) (برگرفته از حروف اول Network Mapper) یک پویشگر امنیتی است که در ابتدا به دست گُردُن لیون (با اسم مستعار فیودور واسکوویچ) نوشته شده و برای کشف میزبان‌ها و خدمتگزاران در یک شبکه رایانه‌ای و در نتیجه ایجاد یک «نگاشت» از شبکه، استفاده می‌شود. برای این منظور ان‌مپ بسته‌های دستکاری شده را به سمت هدف می‌فرستد و سپس پاسخ آن‌ها را تحلیل می‌کند. برخلاف بسیاری از پویشگرهای ساده پورت (port scanner) که فقط با یک نرخ ارسال ثابت که از قبل تعیین شده بسته‌ها را ارسال می‌کنند، ان‌مپ شرایط شبکه (نوسانات تأخیر، ازدحام شبکه، تداخل هدف در پویش) را نیز در نظر می‌گیرد. همچنین با در دست داشتن جامعه کاربری بزرگی که بازخورد می‌دهند و در تکامل امکانات آن شرکت می‌کنند، ان‌مپ قادر به توسعه بیش از پیش قابلیت‌های اکتشافی‌اش خارج از محدوده فقط فهم باز و بسته بودن پورت یا در دسترس بودن میزبان بوده است؛ ان‌مپ قادر است سیستم عامل هدف، نام و نسخه خدمات (services)، مدت زمان تخمینی در دسترس بودن (uptime)، نوع دستگاه و حضور فایروال را تشخیص دهد. ان‌مپ روی لینوکس، ویندوز، سولاریس، HP-UX و نسخه‌های مختلف بی اس دی (شامل مک اواس ایکس) و همچنین آمیگا اواس و SGI IRIX اجرا می‌شود. رایج‌ترین سکوی اجرای ان‌مپ، لینوکس است که ویندوز با اختلاف کمی آن را دنبال می‌کند.🔗ان‌مپ

سیستم عامل برای پردازش بهتر و موثرتر واحد پردازش و همچنین مدیریت بهتر اطلاعات جنس‌های مختلف دیتا را تقسیم بندی نموده و به واحد پردازش مرکزی می‌فرستد. به درگاه‌های اطلاعات که این وظیفه را بر عهده دارند پورت نرم‌افزاری می‌گویند. تعداد پورتهای نرم‌افزاری از صفر تا ۶۵۵۳۵ عدد می‌باشد که تعدادی از آنها توسط موسسه IEEE برای یک سری عملکردها رزرو شده‌اند و ما بقی آنها آزاد می‌باشند. وظیفه مدیریت پورت‌های نرم‌افزاری توسط فایروال انجام می‌گیرد.🔗درگاه (شبکه‌های رایانه‌ای)

قرارداد اینترنت یا پروتکل اینترنت مهم‌ترین قراردادی است که برای مبادله اطلاعات در شبکه‌های اینترنتی وجود دارد. این قرارداد بنیادی‌ترین قرارداد شکل‌دهنده اینترنت می‌باشد و وظیفه مسیردهی بسته‌های اطلاعاتی را در گذر از مرزهای شبکه‌ها به عهده دارد. پروتکل اینترنت یک پروتکل لایه‌ای است که در نرم‌افزار داخلی استفاده می‌شود و در لایه ارتباط (Link) قرار می‌گیرد. آی‌پی در شرایط پروتکل لایه‌ای پایین می‌تواند خدمات جهانی دسترسی را بین کامپیوترها ارائه کند.🔗پروتکل اینترنت

IPsec یا همان Internet Protocol security عبارت است از مجموعه‌ای از چندین پروتکل که برای ایمن‌سازی پروتکل اینترنت در ارتباطات به وسیلهٔ احراز هویت و رمزگذاری در هر بسته(packet) در یک سیر داده به کار می‌رود. این پروتکل محصول مشترک مایکروسافت و سیسکو سیستمز است که در نوع خود جالب توجه است.🔗آی‌پی‌سک

پروتکل کنترل پیام‌های اینترنتی (آی‌سی‌ام‌پی) یکی از پروتکل‌های اصلی بستهٔ پروتکل‌های اینترنت می‌باشد. مورد اصلی استفاده از آن در سیستم عاملهای کامپیوترهای متصل به شبکه، برای ارسال پیام‌های خطا، برای مثال، سرویس مورد درخواست در دسترس نمی‌باشد یا اینکه میزبان یا روتر غیرفعال، است. از آی‌سی‌ام‌پی می‌توان برای رله کردن دستورها استفاده نیز کرد.آی‌سی‌ام‌پی متکی بر آی‌پی برای انجام کارهای خود است، و خودبخشی جدایی ناپذیر از آی‌پی می‌باشد. این سیستم با سیستم‌های حمل و نقل داده مثل تی‌سی‌پی یا یودی‌پی متفاوت است و برای ارسال و دریافت داده استفاده نمی‌شود. این پروتکل به‌طور معمول در نرم‌افزارهای کاربردی شبکه استفاده نمی‌شود، مگر در چند استثنا مانند پینگ یا تریس‌روت. آی‌سی‌ام‌پی برای پروتکل اینترنت نسخه ۴ (IPv4) به عنوان ICMPv4 نیز شناخته می‌شود. پروتکل اینترنت نسخه ۶ نیز از سیستم نامگذاری مشابه استفاده می‌کند: ICMPv6.🔗آی‌سی‌ام‌پی

🔗آی‌سی‌ام‌پی

قرارداد هدایت انتقال، یا TCP (به انگلیسی: Transmission Control Protocol) که همچنین قرارداد کنترل انتقال یا پروتکل کنترل انتقال نیز گفته می‌شود؛ مجموعه‌ای از پروتکل‌های قراردادی است که پایه و اساس اینترنت می‌باشد. TCP/IP(بر اساس IPv4) شامل چهار لایه‌است: لایه واسط شبکه (Network Interface Physical) لایه ارتباط اینترنتی یا اینترنت (اینترنت) لایه ارتباطات میزبان به میزبان یا انتقال (ترابری) لایه سرویس‌های کاربردی (Application)برای برقراری یک ارتباط گفتاری به وسیلهٔ اینترنت، در لایه انتقال از دو پروتکل TCP و UDP استفاده می‌شود. پروتکل TCP انتقال داده را با دقت و امنیت بالا انجام می‌دهد در حالیکه ویژگی پروتکل UDP انتقال سریع اطلاعات، بدون در نظر گرفتن مسائل امنیتی برای انتقال داده است.🔗قرارداد هدایت انتقال

قرارداد بسته دادهٔ کاربر یا پروتکل بسته دادهٔ کاربر (به انگلیسی: UDP یا User Datagram Protocol) یکی از اجزاء اصلی مجموعه پروتکل اینترنت، مجموعه‌ای از پروتکل‌های شبکه که در اینترنت مورد استفاده قرار می‌گیرند، می‌باشد. رایانه‌ها با استفاده از UDP قادر به ارسال پیغام، که در این مورد آن را بسته داده یا Datagram می‌نامیم، به دیگر میزبان‌های موجود در پروتکل اینترنت (IP) می‌باشند. این پروتکل توانایی این را دارد که این کار را بدون برقراری ارتباط قبلی یا ایجاد کانال‌ها یا مسیرهای انتقال داده ویژه انجام دهد. پروتکل مزبور در سال ۱۹۸۰ توسط دیوید پی. رید ابداع گردیده و به‌طور رسمی در استاندارد RFC 768 تعریف شد. UDP از مدل انتقال ساده بدون استفاده از تکنیک دست تکانی صریح که برای ایجاد قابلیت اطمینان (Reliability)، مرتب‌سازی و یکپارچه‌سازی داده‌ها بکار می‌رود، بهره می‌جوید؛ بنابراین، UDP سرویس غیرمطمئنی را ارائه می‌دهد و ممکن است بسته داده‌ها نامرتب، تکراری بوده یا بدون اطلاع قبلی از دست بروند. UDP تشخیص می‌دهد که بررسی خطا و تصحیح آن با توجه به نوع کاربردی که دارد لازم نبوده یا نباید اجرا شود، بنابراین چنین بار اضافی پردازشی را بر شبکه تحمیل نمی‌کند. برنامه‌هایی که نسبت به زمان حساس هستند از UDP استفاده می‌کنند، زیرا از دست دادن بسته‌ها بهتر از منتظر ماندن برای بسته هاست؛ بنابراین پروتکل UDP بهترین گزینه برای سیستم‌های بی‌درنگ به حساب می‌آید. اگر برنامه‌ای نیاز به امکانات تصحیح خطا در سطح واسط شبکه داشته باشد، می‌تواند از قرارداد کنترل انتقال (به انگلیسی: TCP یا Transmission Control Protocol) یا پروتکل انتقال کنترل جریان (به انگلیسی: SCTP یا Stream Control Transmission Protocol) استفاده کند که به‌طور خاص برای این منظور طراحی شده‌اند. طبیعت بدون حالت UDP می‌تواند برای سرورهایی که به پرس و جوهای کوچک حجم زیادی از کلاینت‌ها پاسخ می‌دهند نیز مفید واقع شود. UDP بر خلاف TCP، با شبکه‌های پخشی (انتشار بسته در کل شبکه محلی) و شبکه‌های چندپخشی (ارسال بسته به بخشی از شبکه) سازگاری کامل دارد. برنامه‌های معمول شبکه که از UDP استفاده می‌کنند عبارتند از: سامانه نام دامنه (به انگلیسی: DNS یا Domain Name System)، برنامه‌هایی که از پخش زنده یا رسانه جویباری (Streaming Media) استفاده می‌کنند نظیر تلویزیون پروتکل اینترنت یا IPTV، صدا روی پروتکل اینترنت یا VoIP، پروتکل ساده انتقال فایل (به انگلیسی: TFTP یا Trivial File Transfer Protocol) و بسیاری از بازی‌های برخط.🔗قرارداد داده‌نگار کاربر

پروتکل پیکربندی پویای میزبان (به انگلیسی: Dynamic Host Configuration Protocol یا DHCP)، پروتکلی است که توسط دستگاه‌های شبکه‌ای بکار می‌رود تا پارامترهای مختلف را که برای عملکرد برنامه‌های منابع گیر در IP (پروتکل اینترنت) ضروری می‌باشند، بدست آورد. با بکارگیری این پروتکل، حجم کار مدیریت سیستم به شدت کاهش می‌یابد و دستگاه‌ها می‌توانند با حداقل تنظیمات یا بدون تنظیمات دستی به شبکه افزوده شوند.🔗قرارداد پیکربندی پویای میزبان

ساناد سرواژهٔ سامانهٔ نام دامنه ترجمه صفحات وب ، که به اختصار DNS خوانده می‌شود یک سیستم سلسه‌مراتبی نام‌گذاری برای کامپیوترها، سرویس‌ها، یا منابع دیگر است که به شبکه اینترنت یا یک شبکه خصوصی (LAN) متصل هستند. وقتی می‌خواهید وارد وبگاهی شوید، باید نشانی کارساز وبش را بدانید. نشانی کارساز وب با نشانی آی‌پی مشخص می‌شود. اما به خاطر سپردن نشانی آی‌پی، دشوار است. می‌توان به جای نشانی آی‌پی، از نام‌های دامنه استفاده کرد. برای هر نشانی آی‌پی یک نام دامنه در نظر گرفته شده‌است. مثلاً نشانی آی‌پی وبگاه گوگل ۱۷۳٫۱۹۴٫۳۳٫۱۰۴ است. برای دسترسی به گوگل، می‌توانید از این نشانی آی‌پی یا نام دامنه آن یعنی www.google.com استفاده کنید. در ساناد، کل نشانی‌های اینترنت درون بانک‌های اطلاعاتی توزیع شده‌ای هستند که هیچ تمرکزی روی نقطه‌ای خاص از شبکه ندارند. روش ترجمهٔ نام بدین صورت است که وقتی یک برنامهٔ کاربردی مجبور است برای برقراری یک ارتباط، معادل نشانی آی‌پی از یک ماشین با نامی مثل cs.ucsb.edu را بدست بیاورد، قبل از هر کاری یک تابع کتابخانه‌ای (به انگلیسی: Library Function) را صدا می‌زند، به این تابع کتابخانه‌ای تابع تحلیلگر، نام (به انگلیسی: Name Resolver) گفته می‌شود. تابع تحلیلگر، نام یک نشانی نمادین را که بایستی ترجمه شود، به عنوان پارامتر ورودی پذیرفته و سپس یک بستهٔ درخواست (به انگلیسی: Query Packet) به روش UDP تولید کرده و به نشانی یک کارساز DNS (که به صورت پیش‌فرض مشخص می‌باشد) ارسال می‌کند. همهٔ ماشین‌های میزبان، حداقل باید یک نشانی آی‌پی از یک سرویس دهندهٔ ساناد را در اختیار داشته باشند. این «سرویس دهندهٔ محلی» پس از جستجو، نشانی آی‌پی معادل با یک نام نمادین را برمی‌گرداند. «تابع تحلیلگر نام» نیز آن نشانی آی‌پی را به برنامهٔ کاربردی تحویل می‌دهد با پیدا شدن نشانی آی‌پی، برنامهٔ کاربردی می‌تواند عملیات مورد نظرش را ادامه دهد.🔗سامانه نام دامنه

اف‌تی‌پی (به انگلیسی: ‎FTP‎) یا قاپ (قرارداد انتقال پرونده)، قرارداد (پروتکلی) است که در شبکه‌های رایانه‌ای برای جابه‌جایی پرونده از مبدأ به مقصد مورد استفاده قرار می‌گیرد. درمیان رایانه‌های میزبان، اف‌تی‌پی به‌طور ویژه یک قراردادِ متداول برای دادوستد فرمان‌ها و پرونده‌ها در هر شبکه پشتیبان از قرارداد اینترنت و قرارداد هدایت انتقال (TCP/IP) (مانند اینترنت و اینترانت) است. درگاه (پورت) پیش‌فرض برای خدمات قاپ، درگاه 21/TCP و برای انتقال داده از درگاه 20/TCP استفاده می‌کند. در یک انتقال اف‌تی‌پی دو رایانه دخیل است، یک کارساز و یک کاربر. کارساز (سرور) قاپ، برنامه‌های کارساز اف‌تی‌پی را اجرا می‌کند، و درخواست پذیرش در شبکه را رایانهٔ دیگر (یعنی کاربر) مطرح می‌کند. رایانهٔ کاربر برنامه‌های کاربری اف‌تی‌پی را اجرا و یک ارتباط با کارساز بر قرار می‌کند. هنگامی که یک ارتباط برقرار می‌شود کاربر می‌تواند تعدادی از برنامه‌ها را تغییر دهد (دستکاری محدود)، مانند بارگذاری پرونده در کارساز و بارگیری پرونده از آن، یا بازنامیدن یا حذف پرونده‌ها در کارساز و مانند این‌ها. هر شخص یا شرکت برنامه‌ساز می‌تواند یک کارساز قاپ یا برنامه‌های کاربری ایجاد کند، چرا که این قراردادی آزاد است. در واقع همهٔ بسترهای رایانه‌ای از اف‌تی‌پی پشتیبانی می‌کنند و به هر ارتباط رایانه‌ای که بر اساس قرارداد هدایت انتقال/قرارداد اینترنت باشد صرف‌نظر از این که از چه سامانهٔ عاملی استفاده می‌شود، اگر رایانه‌ها اجازهٔ دسترسی به قاپ را داشته باشند، این اجازه را می‌دهد که در پرونده‌های رایانهٔ دیگر در این شبکه تغییراتی ایجاد کند.🔗پروتکل انتقال فایل

منشور انتقال ابرمتن (به انگلیسی: Hypertext Transfer Protocol) (مخفف انگلیسی: HTTP) یک پروتکل لایهٔ کاربرد (Application Layer) برای سیستم‌های توزیع شده می‌باشد. این پروتکل عمومی علاوه بر استفاده اصلی آن در ابرمتن‌ها در بسیاری از زمینه‌های دیگر کامپیوتری مانند سامانهٔ نام دامنه (DNS) قابل استفاده است. از نسخه اولیه، این پروتکل در وب جهانی استفاده می‌شد و آخرین به‌روزرسانی آن در ماه جون ۱۹۹۹ تحت عنوان «HTTP/1.1» صورت گرفت.گسترش این پروتکل بر عهدهٔ نیروی ضربت مهندسی اینترنت (IETF) و کنسرسیوم وب جهان‌شمول (W3C)) است. نسخه بعدی نیز HTTP/2 است که در سال ۲۰۱۵ استاندارد شد. HTTP/3 نیز که بر پایه استاندارهای HTTP/2 ساخته شده‌است جانشین آن شده و اکنون توسط میزان زیادی از وب سرورها و مرورگرها پشتیبانی می‌شود. HTTP/3 بر اساس انتقال لایه امنیتی (به انگلیسی: Transport Layer Security) (TLS) از یک افزونه منشور لایه کاربرد مجادله (به انگلیسی: Application-Layer Protocol Negotiation) (ALPN) که به TLS 1.2 یا بالاتر نیاز دارد کار می‌کند. 🔗پروتکل انتقال ابرمتن

قرارداد پیام‌گزینی (به انگلیسی: IMAP) یکی از پروتکل‌های نسبتاً جدید مورد استفاده در محیط وب (اینترنت) است. از این پروتکل برای انتقال و ارتباطات چند رسانه‌ای در وب بهره می‌گیرند. به‌طور مثال در سرویس‌های صندوق پست الکترونیکی یا وب سایت‌های جدید که امروزه فایل‌های صوتی و تصویری در آن‌ها به صورت آنلاین Online مورد استفاده قرار می‌گیرند از این پروتکل بهره گرفته‌اند. این پروتکل در لایه کاربردی بر روی port ۱۴۳ قرار دارد و به سرویس گیرنده‌ها اجازه دسترسی به ایمیل بر روی سرویس دهنده از طریق کنترل از راه دور را می‌دهد.🔗قرارداد پیام‌گزینی

پاپ (به انگلیسی: Post Office Protocol) که در واقع یک موافقت نامه بین‌المللی دریافت و ارسال نامه‌های الکترونیکی می‌باشد.این توافق نامه توسط شرکت خدمات اینترنتی‌ها پشتیبانی و مورد استفاده قرار می‌گیرد. سیستم‌های پست الکترونیکی که بر مبنای این پروتکل طرح ریزی و طراحی می‌شوند به صورت مستقیم می‌توانند پذیرای نرم‌افزارهای مانند Outlook باشند و کاربران نیز می‌توانند از طریق این نرم‌افزارها وارد صندوق پستی خود شوند نامه‌ها را بخوانند و به آن‌ها جواب دهند. مزیت داشتن ایمیل pop۳ این است که شما می‌توانید ایمیل‌های خود را از طریق نرم‌افزارهای مدیریت میل دریافت نمایید. میل‌های خود را در سیستم خود آرشیو نمایید و ایمیل‌های خود را به صورت آفلاین مطالعه نمایید. سرعت دریافت و ارسال ایمیل با این روش بسیار بیشتر از حالتی است که به صورت وب میل و مرورگر صورت می‌گیرد. همچنین شما می‌توانید نامه‌های خود را با کمک ویرایشگر قوی که در نرم‌افزارهای مدیریت میل وجود دارد تایپ نموده، تصویر یا هرگونه فایل بر روی سیستم خود را ضمیمه نامه کرده و تنها برای ارسال نامه به اینترنت متصل شوید که مسلماً در وقت و هزینه شما در اینترنت صرفه جویی خواهد شد.🔗پاپ (پروتکل)

🔗پاپ (پروتکل)

تلنت (به انگلیسی: Telnet) یک پروتکل تحت شبکه است که در اینترنت و شبکه‌های محلی استفاده می‌شود. این پروتکل در سال ۱۹۶۹ توسعه یافت. بیشتر تجهیزات شبکه‌ای و سیستم‌های عاملی که دارای مدل مرجع اینترنتی هستند، تلنت را پشتیبانی می‌کند.🔗تلنت

The American Registry for Internet Numbers (ARIN) is the regional Internet registry for Canada, the United States, and many Caribbean and North Atlantic islands. ARIN manages the distribution of Internet number resources, including IPv4 and IPv6 address space and AS numbers. ARIN opened for business on December 22, 1997 after incorporating on April 18, 1997. ARIN is a nonprofit corporation with headquarters in Chantilly, Virginia, United States.ARIN is one of five regional Internet registries in the world. Like the other regional Internet registries, ARIN: Provides services related to the technical coordination and management of Internet number resources Facilitates policy development by its members and stakeholders Participates in the international Internet community Is a nonprofit, community-based organization Is governed by an executive board elected by its membership Services ARIN provides services related to the technical coordination and management of Internet number resources. The nature of these services is described in ARIN's mission statement: ...🔗American Registry for Internet Numbers

🔗American Registry for Internet Numbers

🔗American Registry for Internet Numbers

🔗American Registry for Internet Numbers

AFRINIC (African Network Information Centre) is the regional Internet registry (RIR) for Africa. Its headquarters are in Ebene, Mauritius. Before AFRINIC was formed, IP addresses (IPv6 and IPv4) for Africa were distributed by the Asia-Pacific Network Information Centre (APNIC), the American Registry for Internet Numbers (ARIN), and the RIPE NCC. ICANN provisionally recognised AFRINIC on 11 October 2004. The registry became operational on 22 February 2005. ICANN gave it final recognition in April 2005. Organisational Structure Board of Directors The AFRINIC Board consists of a nine-member Board of Directors. Six of the directors are elected to represent the different sub-regions, while two directors are elected to serve on the Board-based solely on competency as opposed to regional representation. The last seat on the Board is filled by the Chief Executive Officer. Elections are held at each AFRNIC Annual General Meeting (AGMM), which is conducted around May/June every year. Voting takes place both on site at these meetings and prior to the meeting via...🔗AFRINIC